سابقاً تصور می‌شد فلفل سیاه و فلفل سفید هر یک میوه درختچه‌ای جداگانه می‌باشند در صورتی که هر دو میوه‌ی یک درختچه هستند. فلفل سیاه و فلفل سفید هر کدام به روش خاصی تهیه می‌شوند و به شکل دانه در بازار عرضه می‌گردند.
نام علمی: Piper nigrum
نام فرانسوی: Poivre blanc
نام انگلیسی: White pepper
تیره گیاه: فلفل Piperaceae
نوع گیاه: بوته یا درختچه
مشخصات ظاهری: درختچه‌ای است بالارونده، خودرو و نیمه‌انگلی به ارتفاع حدود دو متر با ساقه‌ای نیمه چوبی، قطر ساقه به ضخامت یک انگشت و ریشه‌های آن ساقه‌خیز که توسط همین ریشه‌ها به درختان و گیاهان مجاور خود برای ادامه زندگی اتصال پیدا می‌کند. برگ‌های آن منفرد، پهن، دراز و نوک‌تیز و گل‌های آن سفید و مجتمع به صورت نوعی سنبله به نام شاتون می‌باشند. میوه‌اش مدور، چروکیده، کوچک‌تر از نخود، ابتدا به رنگ سبز و پس از رسیدن قرمز تیره و طعم آن به شدت تند است که بر روی محور گل‌آذین به وجود می‌آید و پس از رسیدن کامل به صورت خوشه‌ای از ساقه جدا می‌شود.
فرآوری فلفل سفید: میوه کاملاً رسیده گیاه است که با قرار دادن آن‌ها در آب به دست می‌آید. بدین طریق که میوه‌های رسیده را در کیسه‌هایی ریخته، آن‌ها را در داخل سبدی جای می‌دهند و در مسیر جریان آب به مدت ۴ روز می‌گذارند. بعداً کیسه‌ها را خارج کرده، آن‌ها را می‌فشارند تا با این عمل، قسمت گوشت‌دار میوه به کلی از بقیه جدا شود. سپس بقیه را از درون کیسه خارج کرده، خشک می‌نمایند و تحت نام فلفل سفید در معرض استفاده قرار می‌دهند. فلفل سفید، رنگ خاکستری روشن مایل به سفید دارد. بوی آن کمتر، ولی تندی آن از فلفل سیاه زیادتر است.
رویش جغرافیایی: در هند انتشار دارد و به صورت پرورشی در بعضی از کشورهای مجاور هند کاشته می‌شود.
طبیعت: طبق نظر حکمای طب سنتی، طبیعت آن خیلی گرم و خشک می‌باشد.
ترکیبات شیمیایی و مواد موجود در فلفل: اسانس روغنی فرّار و آلکالوئیدهایی به نام چاویسین، پی‌پرین، پی‌پریدین، پی‌پرتین و غیره در آن تشخیص داده شده است.
بخش مورد استفاده: میوه (دانه).
نحوه مصرف: به صورت ادویه‌جات در صنایع غذایی مصرف می‌شود.
خواص درمانی فلفل: محرک اشتها، قبض‌کننده، حاوی آنتی‌اکسیدان، عطسه‌آور، تحریک‌کننده پرزهای چشایی، آنتی‌باکتریال و خوشبوکننده می‌باشد. در ضمن برای انزال زودرس، سرماخوردگی، دردهای روماتیسمی و ورم مفاصل نیز مفید است.
نکته: فلفل سیاه و سفید از خواص دارویی برخوردار می‌باشند، ولی در طب سنتی برای درمان بیماری‌ها توصیه نمی‌شوند.
منابع و مآخذ:
- گیاهان دارویی (دکتر زرگری، علی)
- معارف گیاهی (میرحیدر، حسین)
- شناخت گیاهان دارویی و معطر ایران (دکتر مظفریان، ولی‌الله)
- مرجع کامل گیاهان دارویی و معطر (مهندس فرزاد، محمدعلی)
- شفا (دکتر رجحان، محمدصادق)
- خوردنی‌های شفابخش و مضرات آن‌ها (نعیمی، محمدحسن)
- از سیر تا پیاز (دکتر پورعبدالله، عبدالله)
- آلوئه‌ورا گیاه هزار درمان (مهندس موسوی، فخرالسادات / استکی، معصومه)
- اسرار گیاهان دارویی (حاجی شریفی، احمد)
- گیاهان معجزه‌گر (دکتر خوش‌بین، سهراب)
- سیاهدانه، دانه شفابخش (نویمایر، یوزف)
- اطلس مصور گیاهان دارویی (کیانی، کاظم)
- فرهنگ جامع کلینیکی گیاهان دارویی (دکتر اکبرزاده پاشا، حجت‌الله)
- گزیده گیاهان دارویی (دکتر صمصام شریعت، سید هادی)
- خواص طبیعی میوه‌ها و سبزیجات (دکتر آذر، ماهیار / دکتر اصلان‌آبادی، سعید / دکتر اصلان‌آبادی، ناصر / دکتر امام، مهدی / دکتر پادراد، سوزان / دکتر حسین‌پناه، رامین / دکتر ساداتیان، سید اصغر / خلاصی، مرجان / دکتر علویان، سید موید / دکتر فلسفی، حمیده / دکتر قاضی‌زاده، شیرین / دکتر لسان پزشکی، محبوب / دکتر هاشمی، سونیا)
- فرهنگ مصور گیاهان دارویی (رحیمی‌نیا، مصطفی)
- طب الصمصام (صانعی، صمصام)
- گیاهان دارویی شاخص در پزشکی و صنایع (دکتر قاسمی دهکردی، نصرالله)
- دایره المعارف گیاهان دارویی (دکتر کرمعلی، جواد)
- گیاهان دارویی (ولاگ، ژان / استودولا، ژیری)
- گیاهان دارویی و نحوه و کاربرد آن‌ها (استاد خسروی، سید مهدی)
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.